DE ZOMER KOMT ERAAN: EN IK HAAT HET MET EEN INTENSE PASSIE

De zomer is weer in aantocht. En laat me je vertellen: het is net zo welkom als een onverwachte belastingcontrole of een verrassingsbezoek van je ex. Het is dat seizoen waarin alles wat ik haat, zelfs in de verste uithoeken van mijn neurodiverse brein, samensmelt tot één grote kliederboel van ongemak. En voor iemand met chronische depressie, autisme en ADHD is de zomer ongeveer even fijn als een continu alarm in je oren.

Zweten: de erfenis van de zomer
We beginnen met het zweten. En als er één ding is dat ik haat (nou ja, ik haat écht veel... maar dit staat hoog op de lijst) dan is het zweten. En in de zomer? Oeh, in de zomer zweten we ons een ei uit. Als ik mijn eigen zweet ruik vraag ik me serieus af of ik de komende dagen mijn identiteit moet heroverwegen. Misschien moet ik gewoon een nieuwe naam aannemen: "De Plakkerige Vleermuis die geen adem kan halen."

En dan, als je denkt dat het zweten al erg genoeg is komt daar de smeer-creme-ervaring bij. Ik weet niet wie besloot dat insmeren met een laagje olieachtige pasta de oplossing zou zijn voor de felle zon, maar dat was waarschijnlijk iemand die nooit in de buurt van een zelfbewust, neurodivergent persoon kwam. Want het voelt niet als een beschermend laagje. Het voelt als een walgelijk plakkerige valstrik. Alsof je jezelf in een enorme vliegenval hebt gewikkeld. Je kunt geen kant op zonder het gevoel te hebben dat je vastzit in een kleverige wurggreep van je eigen lichaam. Het is verschrikkelijk.

Winter: waar ben je?
In de zomer zie ik iedereen blij in hun zonnebrillen en shorts rond huppelen, maar in mijn hoofd is het alleen maar een langdurige zen-ervaring waarin ik verlang naar de winter. Want daar, in de winter, kan ik tenminste doen alsof ik een kasteelbewoner in de Middeleeuwen ben die met een stompkaars door een gezellig en koud huis dwaalt zonder bang te zijn voor verdraaide blote voeten of het plakkerige gedoe van de zomer.

De zomer is helder, fel... en niet op een leuke manier. Alles is schreeuwerig. Ik wil niet dat mijn ogen pijn doen van de zon. Ik wil een beetje duisternis, een beetje mysterie! Waar zijn de donkere dagen en de sneeuwvlokken die overal op je vallen en dan verdampen? Het enige wat ik wil is in mijn woonkamer zitten met een kop warme chocolademelk, de kaarsen aan en mezelf een tijdje de illusie geven dat ik de nieuwe Jon Snow ben. Winter, kom alsjeblieft. Het is weer tijd om me te realiseren dat ik me liever in Winterfell bevind dan in de steegjes van mijn eigen hersenen die zich proberen een weg te banen door de zinderende zomerzon.

Vliegbeestjes: de vervolgde geesten van de zomer
Vliegende insecten. De geesten van de zomer. Terwijl jij misschien je zomerse levenslust viert, voel ik me omgeven door een zwerm van vliegende gevangenen die me de hele tijd de les willen lezen. Wespen, bijen, muggen, hoornaars, horzels... noem maar op. Ze lijken allemaal te weten waar ik ben en hun enige missie is om mijn algehele gemoedstoestand te verstoren. Misschien wil je wel geloven dat ze belangrijk zijn voor het milieu, maar ik heb daar echt geen tijd voor. Dit is geen natuurdocumentaire, dit is een betoog. Een opinie. Een mening. Misschien is het de bedoeling dat ik met ze leer samenleven, maar eerlijk? Ze kunnen allemaal lekker de lucht in. Weg ermee.

Eczeem: mijn zomer specialiteit
Ah, het eczeem. Natuurlijk is de zomer ook perfect om datgene waar ik het hele jaar door mee worstel te verergeren. Dank je wel, zon! Voor je liefdevolle en brandende aanwezigheid. Oh ja, de remedie: nog meer smeren. Nog meer van die vettige, plakkerige rommel die me de indruk geeft dat ik in een slapende rol van de “Kaarsen op de Rug”-wedstrijd terecht ben gekomen. Geen zorgen, ik krijg vanzelf wel het gevoel alsof ik een levende kaars ben die zich door het leven heen worstelt. Het maakt het in ieder geval makkelijk om een snellere exit naar de dichtstbijzijnde schaduw te vinden.

De tenen: stop het!
En dan... de voeten. Waarom, oh waarom, moet iedereen in de zomer zijn of haar voeten aan me laten zien? Denk je echt dat ik je onbehandelde en stinkende tenen wil zien? Of dat ik het idee waardeer dat je voeten in een te strakke Adidas-slippertje gepropt zijn alsof het een geheime missie is? Ik moet je echt niet zien of ruiken en je kunt er zeker van zijn dat ik niet zit te wachten op een uitzicht dat lijkt op een circusact van vervormde apenpoten. Neem een voetenbadje, doe een beetje crème erop en bescherm de wereld tegen je Jungle Book-voeten.

De oplossing: winter!
Dus, wat blijft er over? Winter. Ik wil kou. Ik wil sneeuw. Ik wil dat het vriest tot het kraakt. Ik wil door mijn huis lopen met de mysterieuze sfeer van een Harry Potter personage en het gevoel hebben dat ik onderdeel ben van een film die helemaal niet door het zomerse plakkerige gedoe heen komt. Ik wil kaarsen aansteken en in mijn warme hoodie zitten zonder het gevoel te hebben dat ik elke vijf minuten een frisse douche nodig heb om het tegen te gaan. Ja, winter is mijn held. En je kunt de zomer krijgen met je hitte en je vliegbeestjes. Winter is coming, baby! Nou, ik zeg het je, het kan me niet snel genoeg gaan.