2024: MELANCHOLIE EN DE KUNST VAN HET TERUGKIJKEN ZONDER TE BREKEN

Nu 2024 bijna op z’n einde loopt is het blijkbaar weer tijd om terug te blikken. Mensen doen dat graag: terugkijken naar hoe het was. Net alsof ze de samenvatting willen zien van hun eigen Netflix-serie, seizoen “Leven”. Ook ik doe eraan mee. Al kijk ik er op mijn eigen neurodiverse manier naar: met melancholie. Dat is een emotie die voelt als een kater zonder de bijbehorende avond plezier. Liever kijken we vooruit. Naar de toekomst! Om die vervolgens vol te plannen en alle plannen op het laatste moment weer te annuleren. Of in mijn geval: om te zetten in nog meer plannen. Toch wil ik jullie meenemen in mijn 2024. Want wát een jaar was het.

Het eerste jaar zonder mijn vader: overleven en herinneren
2024 was het eerste volledige jaar zonder mijn vader die eind 2023 is gestorven op geheel eigen wijze. Euthanasie heet dat ook wel. Het was het meest heftige wat ik ooit mee heb gemaakt en ik denk er nog iedere dag aan. Het heeft een hele diepe indruk op mij gemaakt en het verlies is niet in woorden te vatten. Dat gaan we dus ook niet proberen. Alles is ineens weer 'de eerste keer' in het eerste jaar zonder je vader. Nu hou ik wel van nieuwe ervaringen met mijn immer overactieve geest, maar deze had ik graag overgeslagen. Van de andere kant klinkt dit misschien heel gek, maar ik had het ook niet willen missen. Het is een proces, voor mij een nieuw proces, waar iedereen helaas eens doorheen zal moeten. Zo ook ik. Ik ben dankbaar voor alle herinneringen die ik met mijn vader heb. En al ben ik niet spiritueel en vind ik het vaak zweverig gezever - toch denk ik dat die ouwe pap van mij ergens op een wolkje soms met de grootste verbazing naar mij zit te kijken. En dat brengt wel een glimlach op mijn gezicht.

Van blog naar YouTube: hoe een idee een chaotisch avontuur werd
Ook was het 't jaar waarin ik deze blog ben begonnen. Ik had een uitlaatklep nodig waarin mijn gedachtes vrij konden stromen. In mijn wildste dromen had ik nooit gedacht dat ik ook maar één blog zou schrijven. Het werden er meerdere. Het werd zelfs nóg een blog waarin ik mijn ongevraagde mening geef in de vorm van reviews over films, boeken, muziek en games. En het werd zelfs nog gekker met mijn eigen YouTube-kanaal. Waar een mens al niet tot in staat is als je jezelf nét even dat extra mentale zetje geeft en in het diepe springt. Want in het diepe springen was het. Niet alleen op emotioneel vlak, maar zeker ook op technisch vlak. Wat heb ik zitten stuntelen met documenten, spreadsheets, deeplinks en 101 verschillende programma's. Maar.. uiteindelijk heb ik me dit jaar veel kunnen leren. Ik heb vooral geleerd dat ik nog altijd alles kan - als ik maar wil. Het was stuntelen, zweten en vloeken. Maar ook groeien.

Mijn superhelden: Daniëlle, Jackie én JULLIE
En wat ik zeker niet wil vergeten in deze blog is dat handjevol mensen bedanken die dit allemaal mogelijk hebben gemaakt. Mijn partner Daniëlle als eerste. De stille kracht die me altijd voort weet te drijven door vaak helemaal niks te zeggen. Haar aanwezigheid is genoeg. Het is een oase van rust en mensen die mijn blogs lezen weten hoe extreem zeldzaam dat is. Lieverd, ik hou van je. Daarnaast wil ik één ander speciaal persoon bedanken en dat is Jackie, of zoals jullie hem op YouTube kennen: Jackson. Hij heeft me (samen met Daniëlle) gepushed om dingen te doen die ik nooit voor mogelijk had gehouden of überhaupt aan zou zijn begonnen. Laat staan consequent doorgaan. Het YouTube kanaal is voor een overgroot deel aan hem te danken. Zonder hem had ik waarschijnlijk alles gewist en was ik weer terug bij af. Maar hij bleef zeggen: 'kom op, het is gewoon proberen en leren, toch?' Ja, Jackie, dat is het. Mijn onbetaalde therapeut, mijn 'partner in crime' en iemand die ik beschouw als mijn kleine broertje. Je bent een legende en ik hou van je. En als laatste, maar zeker niet onbelangrijkste: wil ik jullie bedanken. Stephen King zou ze zijn 'Trouwe Lezers' noemen, ik noem jullie mijn 'Frenktastics'. Het lezen van mijn blogs, het bekijken van mijn filmpjes en alles ertussenin was zonder jullie niet mogelijk geweest. Ik weet donders goed dat er een hele reële kans bestaat dat dit alles op niks gaat uitdraaien. Nouja, niks.. ik heb er wat aan. En dat is waar het uiteindelijk allemaal mee begonnen is en dat was (en blijft) ook het doel. De wervelwinden in mijn hoofd afleiden van de trifecta die ADHD, autisme en een chronische depressie is. Dus lieve lezers en kijkers: bedankt! 

Een oproep aan alle strijders: GEEF NIET OP!
En als allerlaatste wil ik iets kwijt aan iedereen die net als ik worstel met het neurodiverse leven. Het leven is hard, soms oneerlijk en meestal absurd. Maar er zijn ook goede dingen. Zoals pizza. Of mensen die struikelen. Of dat ene liedje waar je hart net wat lichter van wordt. Geef niet op. Je bent niet alleen. En als je denkt dat je niemand hebt, weet dan dat ik er ben. Slide in mijn DM’s, zoals de jeugd dat zegt. Ik weet hoe belangrijk het is dat iemand luistert als je op je zwakste bent.

Lieve mensen, ik wens jullie een fantastisch 2025.

Stay weird,

Frenk.