INTERIEUR DESIGN VOOR DE CHRONISCH CHAOS-ACHTIGE GEEST

Welkom in de wondere wereld van interieur en een brein dat net zo strak georganiseerd is als een stapel sokken na een ADHD-vlaag van schoonmaakwoede. Je interieur kan je stemming maken of breken. En voor ons neuro-divergente types - je weet wel... mensen met ADHD, autisme of de altijd gezellige chronische depressie is dat letterlijk een dagelijkse strijd.

Een opgeruimd huis is een lichte illusie van orde in het hoofd
Kijk, iedereen roept altijd dat een opgeruimd huis gelijkstaat aan een opgeruimd brein. Ja, ik zou willen dat het zo simpel was! Maar hé, het helpt wel een beetje. Stel je voor: de vloer zonder stapels half gelezen boeken, geen random kussens op de bank en zelfs de tafel vrij van drie dagen aan minieme vlekken. Dat is het soort rust dat ons net een klein beetje discipline en focus kan geven. Al is het maar voor vijf hele minuten. Het is als een zen-tuin in een tornado en die vijf minuten zen zijn goud waard. Vervolgens schoppen we de boel weer omver, omdat... tja, routine is voor anderen.

Eindeloos interieur-schaak spelen: een psychologische workout
Is er iets mooier dan het idee dat jouw bank precies daar moet, of toch misschien dáár, of nee, misschien dáár! Honderd verschillende opstellingen passeren in je hoofd zonder ook maar één keer een meetlint te pakken. Want let’s be real: het is veel veiliger om in ons hoofd het perfecte IKEA-meubel-meesterwerk te creëren dan écht iets aan te passen. Dus denken we er dagen, weken, soms maanden over na hoe die stoel daar misschien beter zou passen. En al die tijd wachten we op de uiteindelijke uitbarsting - dat dramatische moment waarop we uit onszelf zeggen: “VANDAAG GA IK DIE STOEL VERZETTEN!”  Alleen jammer dat we dat moment missen, want inmiddels zijn we alweer vergeten waarom we de stoel wilden verzetten.

'De Grote Doe-Dag': vol lef, maar zonder voorkennis
Het moment is aangebroken. Vandaag is het zover. We gaan het interieur verbouwen met de zekerheid en precisie van een eerstejaars bouwkundestudent zonder meetapparatuur. Boormachine in de hand, waterpas erbij (voor de sier) en geen idee wat we doen. Is het verstandig? Absoluut niet. Doen we het toch? Natuurlijk! Het is nu of nooit! Dit is wanneer we écht in de flow raken. Met totale focus, terwijl alles langzaam misgaat. Want de eerste wet van de neuro-divergente interieurinrichting luidt: niets werkt zoals je dacht dat het zou werken.

Chaotische-realiteit-check: wanneer de schroeven vluchten
Dan begint de ellende echt. De boormachine blijkt een lege accu te hebben die nét ergens is opgeborgen waar je alleen in de prehistorie nog bij kon. De pluggen vallen als rijpe appels uit de muur en de schroeven verdwijnen alsof ze een betere bestemming hebben. Chaos alom, maar hé, chaos is bekend terrein! Gelukkig is daar je partner. In mijn geval mijn reddende engel; Danielle - die me met een blik vol  ‘help maar liever niet-energie'  verbant naar de badkamer. Want daar wacht een badmatje. En geloof me; een badmatje heeft gelukkig geen pluggen of schroeven nodig. Al kunnen badmatjes op hun eigen manier ook vrij lastig zijn.

Resultaat: een trotse oase (voor even)
Uiteindelijk staat het dan eindelijk. Een trotse en chaotische constructie waar we met onze hele ziel en zaligheid aan hebben gewerkt. Het is misschien niet het achtste wereldwonder, maar het is af! Dat gevoel van voldoening, de mentale high-five en dat warme gloeiende gevoel van: "IK (en dan bedoel ik Danielle) HEB DIT GEMAAKT!"  We staan er vol bewondering naar te kijken… voor precies vijf seconden. Want dan, uiteraard, begint het opnieuw: “Hé, dit staat net niet recht. Waarom leunt die plank naar links?”  En bam; de cirkel begint weer. We zitten in een eindeloze interieur-lus. Onze eigen Sagrada Familia, maar dan zonder bouwvergunning.

De herhaalcyclus: als “perfectie” net niet bestaat
Kijk, we houden van creëren. En niet alleen onze eigen innerlijke demonen (daar zijn we natuurtalenten in), maar ook prachtige interieurprojecten. Wat ons brein bedenkt krijgt vorm in de woonkamer... zij het iets schever dan gepland. En dat is goed. Want zoals met alles in het leven – het hoeft niet perfect te zijn om mooi te zijn. Het is altijd bijna zoals we het wilden hebben, nét niet helemaal af. En dat is het leukste. Zoals de Sagrada Familia - we blijven bouwen, opnieuw verstellen en herschikken. Het wordt nooit af, maar damn... we houden ervan. De chaos, het creëren en de eindeloze imperfectie; dat zijn we. En als je dan nog steeds met je interieur bezig bent bedenk dan dit: Rome is niet in één dag gebouwd en onze hersenen ook niet. Ze zijn eerder een allegaartje van tweedehands puzzelstukjes. Het interieur komt vast goed… ooit. Tot die tijd: lekker blijven schuiven.