HYPOCHONDRIE, ADHD, AUTISME EN CHRONISCHE DEPRESSIE: EEN RONDJE IN DE GEZONDHEIDSACHTBAAN

Ah... hypochondrie; alsof ADHD, autisme en chronische depressie nog niet genoeg waren om je dag boeiend te maken. Nee, dan moet dat ene keelpijntje ook nog eens een potentiële keelcarcinoom zijn. Of die onschuldige puist op je voorhoofd? Ja, tuurlijk: dat is huidkanker. Logisch toch? Want niets maakt een ochtendroutine pittiger dan je eigen doodvonnis stellen vóór je eerste kopje thee.

Het rationele brein? Oh, dat bestaat echt hoor!
Even tussen ons... je bent niet dom. Je wéét dat die keelpijn gewoon van het schreeuwen tegen de tv komt, omdat de afstandsbediening je niet gehoorzaamde. Of die buikpijn? Ja, hallo, die pizza om 3 uur 's nachts was misschien niet de beste keuze. Maar het emotionele brein heeft daar lak aan. "Wat als het dit keer anders is?"  schreeuwt het terwijl je alweer in de spiegel je amandelen aan het inspecteren bent alsof je de enige bent die de verborgen kanker kan ontdekken.

En dan is er dat heerlijke moment waarop je stiekem hoopt dat je iets vindt. Want stel je voor dat je niets vindt! Wat een teleurstelling! Dan moet je helemaal zonder bevestiging verder leven. Iets wat pure tijdverspilling is voor een doorgewinterde hypochonder. Maar goed, als je iets vindt – iets miniems, een klein bultje misschien – dan begint de achtbaan weer. Je bent geen hypochonder. Je bent gewoon heel grondig in zelfonderzoek.

ADHD en autisme: de perfecte bijgerechten voor je angststoornis
Laten we vooral niet vergeten dat ADHD en autisme ook gezellig meedoen. Je probeert je te concentreren op je werk of je leven überhaupt (veel succes daarmee trouwens), maar je voelt een lichte tinteling in je rechterteen en je brein is plotseling een medische encyclopedie. Tintelingen? Dat is vast een zenuwziekte. Of MS. Misschien moet ik een MRI laten maken. Nee, wacht, ik heb dat vorige week al gegoogeld. ADHD maakt je focus inderdaad legendarisch – op de verkeerde dingen.

En dan heb je autisme. Dat zorgt voor die extra fijne behoefte aan structuur. Maar hoe kun je een beetje rust in je leven krijgen als je iedere dag iets anders mankeert? Wanneer er eindelijk een beetje routine komt wordt het onderbroken door dat ene pijntje. Want ja, je dag zou niet compleet zijn zonder een nieuw mysterieus symptoom dat zich aandient. Voel je die rugpijn? Hopelijk geniet je van je laatste dagen zonder hernia. Je hebt immers gisteren te veel naar je scherm gestaard en nu is je rug officieel kapot.

Chronische depressie: waarom zou je het niet erger maken?
En als klap op de vuurpijl is er altijd die fijne en constant aanwezige chronische depressie. Want laten we eerlijk zijn: waarom zouden we hier niet een duister tintje aan geven? Natuurlijk weet je rationeel dat het waarschijnlijk niks is. Maar in je hoofd is elk pijntje meteen een dodelijke ziekte en de depressie komt langs om te zeggen: “Waarom zou je je überhaupt nog druk maken? Je gaat er toch aan dood... vroeg of laat.”

Iedereen krijgt weleens een pijntje, maar voor ons is het nooit gewoon een pijntje. Voor ons is het een handgeschreven doodsvonnis door Moeder Natuur zelf. Verzegeld met een rode stempel.

De eeuwige cirkel: van keelpijn naar het graf in drie seconden
Het is natuurlijk een prachtig leven als alles wat je doet een nieuwe gezondheidsangst oproept. Zodra je denkt dat je alles onder controle hebt komt er wel weer iets voorbij om de cirkel te herhalen. Je staat eindelijk op tijd op, hebt misschien zelfs je tanden gepoetst (go, you!), en dan – boem – een lichte hoofdpijn. Oké, hersentumor. En de volgende dag weer iets anders. Elk pijntje haalt je uit je flow. En je blijft heen en weer rennen tussen het zoeken naar medische hulp en het vermijden ervan. Want eerlijk, als je écht iets zou vinden... wat dan? Een voldaan gevoel dat je weer gelijk had? Of voed je gewoon de monsterlijke hypochondrie in je? Waarschijnlijk dat laatste.

Conclusie: nog een rondje in de achtbaan?
Samengevat: als je dacht dat een normale dag mogelijk was met ADHD, autisme, chronische depressie én hypochondrie? Dan heb je het mis. Iedere dag begint als een herstart van diezelfde achtbaan. En wat is het hoogtepunt van die achtbaan? Die ene milliseconde waarin je niet denkt dat je iets ernstigs mankeert. Om vervolgens weer vol gas naar beneden te suizen in de angst dat je iets gemist hebt.

Maar... blijf rustig. Het leven is maar kort. Of, nou ja, misschien niet zó kort. Wie weet, misschien overleef je het.